Özentilerimiz bir telli duvaktır..

0
1181

İnsan bu.

Özenir…

Beklemeyi,sahip olmak için kullanır her daim.

Bedeni can çekişlerini,manevi arzularının üstünde tutar.

Yok’a tahammülsüzdür. Yoktan korkar, var’lara köledir.

Paylaşmaya erinir, istemeye üşenmez.

İhtiyacını olanı bile özentilerinin arzularında unutur.

“Benim var” ile “benim niye yok” arasında mekik dokur.

Her zaman daha fazlasını ister. Bunu da “fazla mal göz çıkarmaz” deyişine bağlayarak savunur.

Her eksiği görür, her tam’a manâ bulur.

Yettirir ama,yetemez kendine.

Elinde avucunda olanın oyuncağıdır. Olmayanın kara sevdalısı.

Kaybetme korkusuna yenilir, nefsiyle olan savaşında.

Az’a kanaat etmek denilen şey’e saygı duyar fakat başa gelsin istemez.

İnsan ister, insan bekler, insan sahip olur ya da olamadığına küser.

Her özenti, her seferinde, sanki ilk defa taktığı beyaz bir gelin duvağıdır. Sonraki her özentide ilk defa takılacakmış gibi kutsal..