Toplum beklemeye de bekletilmeye de hiç bu kadar müptela olmamıştı. Arz’a talep sevdamız ise doruk noktasına ulaşmışken, herkesleşerek ortak müştereklere türlü algı yönetimlerine kapılarak, hatta daha doğrusu aldanarak ; 16:9 formatında bir cam ekranın arkasından dip dibe girmiş burunlarımızı yapıştırmış vaziyette bakıyoruz.
Herkesin herşeyi, temelsiz, desteksiz bir şekilde art ya da iyiniyetli bir sekilde paylaştığı sanal bir dünyayı kendi gerçek dünyamızla yer değiştiriyoruz. Çünkü sanalın uçsuz bucaksız herkesi tav eden eğlence ve tavsiyeleri bize daha renkli ve heyecan verici geliyor.
İşte Timoléon Marie Lobrichon’un oyuncakçı vitrini tablosu bana bu düşünceleri ürettiriyor. Sadece oyuncağa odaklı çocuklara benzeyen milyarlarca koca insan! Ödül başarı peşinde koşan ancak zora ve zahmete zerre bulaşmak istemeyen kolaycı milyarlar…
Hepimize kolay gelsin!
