İnceden bir korku alır mı sizi de,
ümitsizliğiniz şekilsiz bir şekle bürünüp,
uğradığında zamansız gecelerinize?
Sanki en kör düğüme kafa tutacakmış gibi samimiyetsiz kararlılığınızla, düğüme parmak sallayarak,
kalem tutmaya yabancılaşan parmaklarınızla;
yazamamanın keyifsizliğinde boy verirken defalarca?
Tek bir satırla bile seslenemediğinizde, burnunuzun dibindeki dünyaya.
Takatsiz bir yüzle,çıkabilir misiniz yalnızlığınızın er meydanına tüm cesaretinizle?
Geceden sıyrılmış şu gün’e,bile bir merhaba diyemezken,güneşe şarkılar söylemek de ne?
