Kışın çevremdeki ağaçlara bakarım. Çoğu yapraklarınının tamamını dökmüş ve çıplacık kalmıştır. Bazı ağaçlar ise hiç yaprak dökmez ve yaz kış aynıdır neredeyse. Güzellik kıyaslamasına girdiğimde elbette çam ağaçları daha hoş gelir gözüme. Fakat o meydanda çıplacık duran ağaçlardan biri incirdir diğeri dut. Daha ileride duran ise kirazdır. Estetiğe bakınca çam ama lezzetini düşündüğümde meyve ağaçları favorimdir. İşte insanda aynı böyledir. Bazı insanlar zor zamanlardan geçerken tüm gücünü yitirir. Sönüktür ve sevimsiz bir insana dönüşür. Bazı insanlar insanlar ise hep aynıdır. Nötr ve stabildir. Ne iyi ne kötü sıfatını tam oturtamazlar üstlerine. Zor zamanlardan geçen insan, ağır şartlarda olgunlaşır ve yeni gelecek zamanda en verimli haline ulaşır aynı meyve ağacı gibi. Stabil insan ise sadece vardır. Ancak ne kendini yeniler ne de başkalarına dokunacak fayda biriktirir.
