Hedda; ikiyüzlülüğe, yalancılığa ve haksızlığa doğrultur babasından kalma tabancasını. Kimseye değmez mermileri, ayaklarının yanından sekip korkutur sadece ve onlara alaycı bir dans ettirir. Hedda boş laf sevmez, eylem bekler. İradesiyle, samimiyetle kararlar verebilen ve onları hayata geçirebilen insanlar ister ama çevresindekiler tutkularına, bir yarış olarak gördükleri bu hayatta maddesel saygınlığa köledir. O yüzden Hedda, onların değer verdiği şeylerle gözlerini boyar, sonra onlar bu büyünün etkisindeyken ateş eder. Böylece dilin yalancı kivirışları biter ve ayakların dansı başlar, en azından bu bir atılım, bir eylemdir. Hedda, gücünü yalnızlığından alır, kimseye tabi değildir ve sözcükleri kendi çıkarları için bükmez. Hedda pek sevilmez çünkü o özgür bir orman kuşudur ve kimsenin kafesine sığmaz.
Fotoğraf: Maggie Smith, Hedda Gabler rolünde, Cambridge Tiyatrosu, 1970.
