Akıl oyunlarında şöyle bir replik geçer :
“Mutlu olmak her şeyin yolunda olması demek değildir. Mutlu olmak, görmezden gelme konusunda ustalaşmak demek.”
Bu söz ilk bakışta tamamen doğru gibi geliyor değil mi? Dünyada ki her şeyi kafaya takarsak nasıl mutlu olabilir ki? sorusunu sorduruyor bize bu cümle. Elimizin ve dilimizin etki etmediği bir çok olaya,söze,hataya ve hatta suç’u görmezden gelerek, kendi iç huzurumuzu koruyabileceğimizi kabul etmek anlamına gelir bu.
Evet. Bunu başarabilirsek mutlu ve huzurlu olma ihtimalimiz yüksek gibi duruyor. Peki işin içine, insani sorumluluklarımızı,haksızlığa karşı meşru hak talebimizi, görmezden geldiğimiz şeylerin bir gün başımıza çok daha büyük belâlar açabileceğini katarsak ne olur?
Görmezden gelinecek şeylerin mühimlilik ölçütü burada aslolan. Çünkü anlayış gösterilebilecek ufak tefek davranışlar, bireysel manada kolay çözülebilecek anlaşmazlıklar başka bir şey. Tamamen art niyetli, bizi veya yaşadığımız toplumu çok büyük, zorlu sınavlardan geçirecek kişi ve olaylarsa bambaşka şeyler.
Yani alltan alarak olayı yumuşatmayla,yine alttan alarak hak kaybıyla mağdur olmak arasında ince bir çizgi var.
Yani,onu görme,bunu görme,ona bir şey deme,buna bir şey deme gibi tutumları sahiplenen insanların, “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” düşüncesini ayakta tutan baş aktörleri olduğunu unutmadan yaşamak lazım diyorum.
Görmezden gelinecekler konusunda, ustalaşmayla ilgili doğrudan bağlantılı olan tek kurumun, aile olduğunu düşünüyorum ben.
Aile bireylerinin, art niyetsiz olarak gerçekleştirdikleri tüm hatalara karşı,ılımlı ve mevzuyu büyütmeyerek hiç kalp kırmadan yaklaşmayı anlıyorum. Yani her insanın fıtrafı gereği gerçekleştirdikleri yanlış tavır ve tutumları görmezden gelmeyi anlıyorum.
Zaten huzurun ve mutluluğun en yoğun yaşanacağı tek kurum değil midir aile?Çıraklık ve kalfalık yapmadan usta olunamayacağına göre,çırakların ve kalfaların hatalarını görmezden gelmek de ancak bir ustanın becerebileceği bir iş..
