Nice gölgeleri anıyorum şimdi
Hepside tek parçaydı yola çıkarken
Ve karanlıktılar kanları gibi.
Belli ki sahipleri olduğumu unutmuşlardı
Ya da kovulmuşluklarının verdiği, yeni bir hüvviyete ve tabiyete uymuşlardı.
Hiç bir zaman kölem olmadılar
Fakat efendi olacak kadar güçlü de değildiler
Güneşe ve ışığa mesafeli efendi mi olur hiç?
Hem gecenin körüyle de yoktu araları.
Arafta kalmış, çaresiz ama “biz buradayız” diye çığlık atan onlarca gölge.
Giysem taşıyamayacağım kadar ağırlar
Ah ömrümün gölgeleri!
Yarı ölü yarı diriler. Benden dökülen onlarcası..
